هدف: آزمون­ های غربالگری حرکت اطلاعات مفیدی در خصوص حرکت و ثبات در زنجیره حرکتی فراهم می ­ کند. ناحیه مرکزی بدن به ­ عنوان پایه و اساس زنجیره حرکتی مسئولیت تسهیل انتقال نیروها و گشتاورها را به ­ عهده دارد. تحقیق حاضر به بررسی ارتباط بین نمرات ترکیبی غربالگری حرکت عملکردی و استقامت عضلات ثبات دهنده مرکزی در تکواندوکاران می پردازد. روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات مقطعی است. 55 پسر تکواندوکار به صورت تصادفی و با توجه به معیارهای تحقیق به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. برای ارزیابی استقامت عضلات دهنده ناحیه مرکزی بدن از آزمون­ های مک گیل استفاده شد. برای ارزیابی عملکرد حرکتی آزمودنی­ ها از مجموعه آزمون ­ های غربالگری حرکت عملکردی استفاده شد. نرمال بودن توزیع داده ­ ها با استفاده از آزمون شاپیرویلک ارزیابی شد. از آزمون رگرسیون خطی برای تحلیل داده ­ ها استفاده شد (0/05≥ p). یافته ­ ها: از بین متغیرهای تحقیق تنها بین استقامت عضلات خم کننده جانبی سمت راست و نمرات غربالگری حرکت عملکردی ارتباط معنا­ دار مشاهده شد (0/05≥ p). ارتباط بین استقامت عضلات خم کننده و باز کننده تنه با نمرات غربالگری حرکت عملکردی معنادار نبود. نتیجه ­ گیری: نتایج تحقیق نشان داد مدل رگرسیونی در پیش ­ بینی نمرات غربالگری حرکت عملکردی یک مدل ضعیف بود. به عبارت دیگر مدل رگرسیونی تنها توانسته بود 36 درصد واریانس نمرات غربالگری حرکت عملکردی را پیش ­ بینی کند. اگرچه استقامت عضلات ثبات دهنده مرکزی برای عملکرد حرکتی مهم است اما احتمال می­ رود عوامل دیگری غیر از ثبات مرکزی در سطوح بالای ورزشی برای پیش بینی آسیب نقش مهم­ تری داشته باشند.

زمینه و هدف: استفاده از غربالگری حرکت عملکردی (Functional Movement Screening یا FMS) که نقش مهمی را در پیش بینی آسیب های ورزشی ایفا می کند، توسط بسیاری از متخصصان ورزشی در طراحی برنامه های تمرینی توصیه شده است. هدف از این پژوهش ارزیابی تأثیر برنامه تمرینی حرکات عملکردی بر نمرات آزمون غربالگری حرکت عملکردی و فاکتورهای منتخب آمادگی جسمانی مردان نظامی فعال مستعد آسیب دیدگی بود. روش ها: 38 مرد نظامی فعال مستعد آسیب دیدگی بر اساس آزمون غربالگری حرکت عملکردی و فاقد هرگونه آسیب، به صورت در دسترس و هدفمند به دو گروه تجربی (18 نفر) و کنترل (20 نفر) تقسیم شدند. FMS به وسیله مجموعه آزمون های غربالگری حرکت عملکردی و فاکتورهای انعطاف پذیری از طریق آزمون نشستن و رسیدن به جلو، تعادل پویا با آزمون تعادلی تعدیل شده Y و توان انفجاری با استفاده از آزمون پرش سارجنت مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه تجربی هشت هفته برنامه تمرینی حرکات عملکردی را اجرا کردند. یافته ها: در مقایسه نمرات کلی FMS بین گروه های تجربی و کنترل اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0P< و اندازه اثر= 64/0). همچنین بهبود معنی داری در نمرات فاکتورهای انعطاف پذیری (05/0P< و اندازه اثر=87/0)، تعادل پویا (05/0P< و اندازه اثر=78/0) و توان انفجاری (05/0P< و اندازه اثر=68/0) یافت شد. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که اجرای برنامه تمرینی حرکات عملکردی می تواند باعث افزایش نمرات آزمون غربالگری حرکت عملکردی و آمادگی جسمانی مردان نظامی فعال شود. از این رو، به نظر می رسد این برنامه تمرینی می تواند احتمال بروز آسیب دیدگی را در افراد مستعد آسیب کاهش دهد.

مقدمه و اهداف: امروزه امتیاز بیشتر از 14 در آزمون غربالگری حرکت عملکردی برای پیش بینی آسیب در جمعیت های ورزشکار استفاده می شود. عدم تقارن یا محدودیت الگوی حرکتی در آزمون غربالگری حرکت عملکردی ممکن است توانایی پیش بینی آسیب های اسکلتی-عضلانی را داشته باشد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، پیش بینی آسیب های اسکلتی-عضلانی ورزشکاران باشگاهی از طریق امتیازات انفرادی و مرکب آزمون غربالگری حرکت عملکردی بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر جامعه آماری شامل 50 ورزشکار باشگاهی در دسترس (25 مرد، 25 زن)، با میانگین سنی 25/2± 19 سال بود. از آزمون های غربالگری حرکت عملکردی برای ارزیابی آزمودنی ها استفاده شد. وقوع آسیب های اسکلتی-عضلانی توسط پزشک رسمی تیم ورزشی، برای سال 95-94 پیگیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح معناداری 05/0 با استفاده از آزمون آماری 2X و منحنی ROC انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین امتیاز مرکب غربالگری حرکت عملکردی در گروه آسیب دیده پایین تر از گروه سالم بود. همچنین ورزشکارانی که حداقل دارای یک عدم تقارن یا محدودیت الگوی حرکتی در آزمون های انفرادی بودند، نسبت به ورزشکاران فاقد عدم تقارن یا محدودیت الگوی حرکتی، بیشتر متحمل آسیب های عضلانی-اسکلتی شدند. ورزشکاران با امتیاز 14≥ نسبت به افراد با امتیاز 14> آسیب های اسکلتی-عضلانی را بیشتر متحمل شدند. نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزشکاران با امتیاز 14≥ نسبت به افراد با امتیاز 14> آسیب های عضلانی-اسکلتی را بیشتر متحمل می شوند. عدم تقارن یا امتیاز یک در آزمون های انفرادی غربالگری حرکت عملکردی هم راستا با امتیاز مرکب می تواند برای پیش بینی احتمال وقوع آسیب در ورزشکاران باشگاهی به کار برده شود.

سابقه و هدف: ناهنجاری های وضعیتی اندام تحتانی به عنوان عاملی که در راستای بدن تغییراتی ایجاد می کند، مورد توجه می باشد. آزمون های غربالگری حرکت عملکردی که نقش مهمی را در پیش بینی آسیب های ورزشی ایفا می کند، می تواند از این تغییرات که راستای طبیعی بدن را برهم می زند، متأثر گردد. هدف از این پژوهش مقایسه امتیازات آزمون های غربالگری حرکت عملکردی در پسران فوتبالیست نوجوان با و بدون ناهنجاری های زانوی ضربدری و پرانتزی بود. روش بررسی: برای انجام این تحقیق، 60 فوتبالیست نوجوان با میانگین سن 57/0 ± 39/15 سال، قد 33/7 ± 14/167 سانتی متر و وزن 59/8 ± 25/55 کیلوگرم و فاقد هرگونه آسیب، به صورت هدفمند به عنوان نمونه آماری انتخاب و به سه گروه زانوی ضربدری (20 نفر)، زانوی پرانتزی (20 نفر) و بدون ناهنجاری (20 نفر) تقسیم شدند. برای ارزیابی ناهنجاری های زانوی ضربدری و پرانتزی از کولیس استفاده شد. غربالگری حرکت عملکردی نیز به وسیله مجموعه آزمون های غربالگری حرکت عملکردی شامل (اسکوات کامل، گام برداشتن از روی مانع، لانج، تحرک پذیری شانه، بالا آوردن مستقیم فعال پا، شنای پایداری تنه و ثبات چرخشی) انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 P< استفاده شد. یافتهها: در مقایسه امتیاز آزمون های غربالگری حرکت عملکردی بین گروه های با ناهنجاری زانوی ضربدری (98/1 ± 50/13)، زانوی پرانتزی (51/2 ± 15/14) و بدون ناهنجاری (08/2 ± 60/15) اختلاف معنی داری مشاهده شد (013/0=P). این امتیاز در بین افراد با و بدون ناهنجاری زانوی ضربدری تفاوت معنی داری مشاهده شد (011/0=P). همچنین بین افراد با و بدون ناهنجاری زانوی پرانتزی و بین افراد با زانوی پرانتزی و ضربدری نیز تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0

هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ اثر تمرینات ثبات مرکزی و عصبی-عضلانی بر راستای اندام تحتانی و آزمون غربالگری حرکت عملکردی (FMS) کاراته کاران نخبه می باشد. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون می ­باشد. جامعۀ آماری پژوهش را کاراته کاران نخبه مرد با رده سنی 20 تا 35 سال و نمونه­ های پژوهش را 45 کاراته کار نخبه استان تهران تشکیل دادند. پس از انجام آزمون غربالگری حرکت عملکردی و ارزیابی راستای اندام تحتانی آزمودنی ها به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، گروه تجربی یک و گروه تجربی دو تقسیم شدند. گروه کنترل تمرینات رایج کاراته، گروه تجربی یک تمرینات ثبات مرکزی و گروه تجربی دو تمرینات عصبی-عضلانی را به مدت هشت هفته انجام دادند. جهت تحلیل داده ­ها از آزمون های تی همبسته و آنالیز واریانس استفاده شد. نتایج آزمون تی همبسته نشان دهنده اثر برنامۀ تمرینی عصبی-عضلانی (P=0.006) و ثبات مرکزی (P=0.001) بر نمرۀ کلی FMS بود، اما اثر این تمرینات بر زاویه Q معنادار نبود (P≥0.05). نتایج آزمون آنالیز واریانس نشان داد که پس از کنترل اثر پیش آزمون، اختلاف معنی داری در پس آزمون بین سه گروه در نمرۀ کلی FMS وجود دارد (P≥0.05) اما این اختلاف در پس آزمون بین گرو­ه ­های تحقیق در زاویه Q معنادار نبود (P=0.624). با توجه به نتایج تحقیق، به مربیان توصیه می شود با توجه به اهمیت آزمون غربالگری حرکت عملکردی در ارزیابی­ های پیش فصل و پیشگیری از آسیب­ های ورزشی، از این تمرینات در برنامه­ های تمرینی کاراته­ کاران استفاده کنند.

زمینه و هدف: تقویت قسمت میانی بدن به منظور افزایش ثبات به عنوان بخشی از برنامه تمرینی ورزشکاران مورد توجه قرار گرفته است. هدف از اجرای این تحقیق بررسی تمرینات ثبات مرکزی بر راندمان عضلات اندام فوقانی و تحتانی و نمره آزمون غربالگری عملکرد حرکتی (FMS) بوده است.روش بررسی: این پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی که بر روی 30 ورزشکار نوجوان بسکتبالیست به صورت در دسترس با میانگین سن 1/3±19/55 و میانگین وزن 7/1±69/48 به دو گروه مساوی تقسیم شدند. به منظور تقویت عضلات مرکزی به افراد 4 تمرین اختصاصی عضلات اندام فوقانی و تحتانی (پلنک طرفین و ثابت، حرکت دیپ اسکوات، دراز و نشست) داده شد. آزمون غربالگری حرکت عملکردی  هفت مرحله می باشد. تمامی افراد به صورت جداگانه در در پیش آزمون و هم در پس آزمون شرکت کردند و نیز تست آزمون اسکات، آزمون بارفیکس و آزمون شنا برای اندازه گیری عملکرد عضلات اندام فوقانی و تحتانی قبل و بعد از انجام تمرینات گرفته شد. آنالیز آماری با بکارگیری نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. سطح معناداری در این مطالعه (0/05>P) در نظر گرفته شد.یافته ها: تغییرات آزمون غربالگری بین گروه ها (0/05=P) و همچنین تغییرات آزمون اسکات ( 0/000=P)، شنا (0/011=P) و بارفیکس (0/003=P) تفاوت معناداری داشته است.نتیجه گیری: نتیجه می گیریم که یک دوره پروتکل ثبات مرکزی بر عملکرد عضلات مؤثر بوده گذاشته و نیز امتیاز آزمون غربالگری در نوجوانان بسکتبالیست افزایش یافت.

مقدمه: برخلاف اهمیت ابزار غربالگری حرکتی عملکردی و نرخ شیوع آسیب 34/4 آسیب در هر هزار ساعت در رشته ی تنیس، تاکنون هیچ پروتکل استاندارد غربالگری حرکتی عملکردی اختصاصی رشته ی تنیس وجود نداشته است. بنابراین، هدف از مطالعه ی حاضر، تدوین ابزار غربالگری حرکتی عملکردی در رشته ی تنیس است. روش ها: جامعه ی آماری برای داده های کیفی در این تحقیق شامل همه ی کارشناسان و متخصصان حوزه ی تنیس اعم از مربیان، مدرسان و فیزیوتراپیست ها بود و از بین آن ها هجده نفر به صورت تصادفی هدفمند به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. جمع آوری داده ها به وسیله ی مصاحبه ی ساختارمند صورت گرفت. مصاحبه ها عمدتا در آکادمی های تنیس، مطب پزشکان، فیزیوتراپیست ها و دفتر اعضای هیات علمی دانشگاه انجام شد. شش طبقه ی آزمون که جامعیت کافی برای دستیابی به ابزار مدنظر از طریق آن ها وجود داشت، طراحی و در پرسش نامه ی کیفی برای این شش طبقه یازده سوال تدوین شد. پس از تعریف آزمون های اولیه، مصاحبه ها کدگذاری گردید و در این مرحله کدگذاری ها کنترل و پایایی سنجی شدند. دو نمونه از مصاحبه ها را کدگذار دیگری، کدگذاری کرده و بعد از تایید پایایی کدگذاری ها، مصاحبه ها به شکل کامل کدگذاری شدند. مصاحبه ها با استفاده از نسخه ی یازده نرم افزار MAXQDA تحلیل شدند. یافته ها: نتایج مصاحبه ها برای تعیین آزمون هایی که صلاحیت قرارگیری در ابزار را دارند، تحلیل شد. در فرایند تحلیل، کدهای اولیه مشخص و درنهایت از 108 آزمون بالقوه موجود، 27 آزمون شناسایی شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد این ابزار با وجود ویژگی هایی نظیر نمره گذاری ساده ی پایایی و روایی پذیرفته شده، امکان اجرا در زمان کوتاه و قابلیت به کارگیری در پژوهش های مختلف، ابزاری مناسب و کاربردی است.

جودو یکی از پرمخاطب ترین هنرهای رزمی دنیا است، پژوهشگران خطر بروز آسیب در هنگام تمرین جودو را بیشتر از زمان مسابقه گزارش کرده اند. بنابراین، رو ش های تمرین ایمن تر و اثربخش تر باید مورد توجه قرار گیرد. با توجه به ضرورت توسعه و کاربرد رویکردهای پیشگیری از آسیب و بهبود عملکرد ورزشی، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین عملکردی اختصاصی جودو بر عوامل خطرزای بروز آسیب و عملکرد ورزشی جودوکاران پسر غیرنخبه می باشد. 46 نفر جودوکار غیرنخبه هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش(23نفر) و کنترل(23نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی هشت هفته در برنامه ی تمرینات عملکردی اختصاصی جودو که محققان طراحی کرده بودند، شرکت نمودند. گروه کنترل در مدت مشابه، به تمرینات مرسوم جودو پرداختند. تمرینات سه بار در هفته و در هر جلسه 90 دقیقه انجام شد. آزمودنی ها 24 ساعت پیش از شروع و پس از پایان دوره در پیش آزمون و پس آزمون شرکت کردند. برای بررسی نرمال بودن داده ها از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) در سطح معنی داری (05/. 0≥ p) استفاده شد. آنالیزها با استفاده از نرم افزار SPSS21 انجام شد. بر اساس یافته ها افزایش معناداری در امتیاز آزمون های غربالگری حرکت عملکردی (0/001=p)، تعادل y اندام فوقانی (0/001=p)، پرش عمودی (0/001=p) و آمادگی اختصاصی جودو (0/001=p) در گروه تجربی مشاهده شد. مداخله تمرینی این پژوهش همزمان بر کاهش یا تعدیل عوامل خطرزای بروز آسیب و ارتقای عملکرد ورزشی اختصاصی موثر بود؛ بنابر این نسبت به برنامه های تمرینی رایج کارآمدتر است.